Een mijlpaal

Een mijlpaal! Deze knotsgekke, superlieve meid vertrok vandaag voor de allereerste keer op tiendaagse Chirokamp. Het voelt alsof ze vandaag een supergrote sprong maakte in haar groei naar zelfstandigheid.

De afgelopen maanden was ik er héél gerust in. Ik was diegene die de hele tijd iedereen liep te overtuigen dat het allemaal wel zou meevallen en dat ze er een super tijd zou beleven. En misschien werkte ik wel een beetje op de zenuwen 😊. Maar ik meen dit ook echt. Ik heb zelf enorm veel warme herinneringen aan mijn kampen met de Chiro. Toegegeven, ik herinner me nog hoe ik op mijn eerste kamp tijdens het wassen ’s avonds plots een opstoot van heimwee kreeg en huilend bij de leider op de school belandde. Maar… wat ik me vooral en bovenal nog herinner zijn de ‘bruine-zeep-spelletjes’. De muntlimonade op de Bontering die toen in thema ‘Hawaï’ was… MET hoelarokjes. De vele spannende bosspelen. Groepsfoto’s trekken in de beek die kabbelde door onze kampplek. Een schild knutselen en daarmee ‘De Slag Van Gergovia’ uitvechten. Een compleet doorweekte kampdans op ‘It’s raining men’. En zo kan ik nog wel een eindje doorgaan. Geen enkele twijfel dus dat Marie er de tijd van haar leven zal beleven!

En toch… toch moest ik ook even slikken toen ik haar bij de leiding afzette aan het station in Kortrijk. Wat is mijn kleine meid plotseling groot geworden. Wat is het gek om even helemaal niet te weten wat ze aan het doen is, of ze goed slaapt en het eten lekker vindt. Dat wordt halsreikend uitkijken naar een eerste briefje. Maar mijn moeder-instinct? Dat heeft het volste vertrouwen! Dit wordt een ‘chirobjitte’ in hart en nieren.