Een zomerherinnering

Eén van mijn favoriete zomerherinneringen is er eigenlijk een heel kleintje. Een soort ‘klein gelukske’.

We waren op reis in Frankrijk met de tent. Een prachtige camping met een leuk zwembad, een klein speelpleintje en een mini-winkeltje voor een occasioneel aperitiefje of ijsje. De camping zelf lag een eindje rijden van de stad ‘Carcassonne’ dus rust en stilte alom.

De reis dreigde echter een beetje een tegenvaller te worden. Mijn oudste dochter was al enkele dagen niet helemaal zichzelf. Een beetje moe, dan weer springlevend. Plotse nogal hoge koorts, dan weer een lichte verhoging of helemaal niets. Het viel op dat ze elke dag een beetje meer begon te hoesten. Daarnaast was het weer op dat moment al enkele dagen een beetje aan het kwakkelen. Een beetje regen, een beetje zon. Maar wat bovenal zo opviel was de kou. Het was zo bitter koud. Helemaal niet wat je zou verwachten in het Zuiden van Frankrijk. De moed zonk me elke dag een beetje meer in de schoenen. In plaats van te gaan wandelen bleven we vooral op de camping zodat beide dochters een middagdutje konden doen. Een plons in het zwembad was vooral heel erg koud.

Op een middag zat ik aan de tafel een boek te lezen, terwijl de meisjes in de tent lagen. Ik had een dikke trui aan, zat in een boek te kijken maar las geen woord en was een huilbui nabij. Voor het eerst sprak ik letterlijk tegen mijn man uit dat ik begon te verlangen naar huis. Gingen we niet beter naar huis voor onze oudste meid echt ziek werd? Ik kon helemaal niet genieten van de reis.

Plots zag ik echter een mini-streepje zon wat verderop op ons kampeerplekje. Alsof iemand wist dat het dat was dat ik even nodig had. Ik vroeg mijn man of hij, samen met mij, de kampeertafel kon verplaatsen. Naar dat kleine streepje zonlicht. Voor het eerst in enkele koude dagen voelde ik weer wat warme zonneschijn. En dat voelde als een kilogram pralines, een maand vakantie, een zalige vrijpartij en een heerlijke massage tegelijk. Plots besefte ik weer waarom ik zo graag op vakantie ga. Plots genoot ik weer van de letters op mijn boek. Plots kon ik er weer helemaal tegenaan.

De rest van de vakantie ging terug in stijgende lijn. We genoten met volle teugen van zwempartijtjes, ijsjes, gezelschapsspelletjes, wandelingen en dorpjes bezoeken. Mijn dochtertje werd, na een doktersbezoekje, weer helemaal de oude en genoot met volle teugen van ‘La douce France’. En wij deden absoluut mee.

Geluk schuilt in een klein hoekske. ’t Is soms maar iets kleins. Een klein gelukske. In mijn geval was het dat kleine straaltje zonneschijn. Ik kan me nog precies verplaatsen in dat moment. Een zalige zomerherinnering, toen het kleine streepje zon ervoor zorgde dat een koude vakantie één van de mooiste kampeerreizen ooit werd.