Ik mis het echt...

Ik mis het echt…

Ik mis het om te zingen… Ik mis het om op te treden… Ik mis het repeteren vooraf… Ik mis het verlangen naar een optreden… Ik mis het contact met het publiek… Ik mis de spanning vooraf… Ik mis de ontlading nadien... Ik mis dat heerlijke gevoel wanneer een nummer er uitkomt, precies zoals ik wil… Ik mis het om me op te tutten voor een optreden… Ik mis mijn flow… Ik mis het podium…

In maart ’20 ging België in soft-lockdown. Iedereen, ik inclusief, leek in eerste instantie opgelucht. Er moest eventjes niets meer. We konden weer ademhalen, zowel letterlijk als figuurlijk. Mijn agenda werd plots blanco en ik kon alleen maar intens genieten van wat op dat moment aanwezig was. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest dat de zon scheen en we (mijn man, de kindjes en ik) veel buiten konden spelen in onze tuin. Mijn man kreeg zijn moestuin op orde, iets waar hij anders twee maanden langer mee bezig is. Het lukte opmerkelijk beter om elke dag vroeg op te staan om tijd voor mezelf te nemen tijdens mijn ochtendritueel.

Ik schrijf vandaag… bijna juli ’20. En wat mis ik het zingen, wat mis ik het optreden… Haast elke week is er wel iets dat me een sprankeltje hoopt geeft op een (gast)optreden of een nieuwe editie van ‘Griet, solo en intiem’. Maar die hoop wordt telkens weer snel de kop in gedrukt. Corona is niet weg… Ik heb er nochtans zo veel zin in! Mocht de kwaliteit van mijn optredens recht evenredig zijn met mijn goesting er in, dan zou ik niet instaan voor de gevolgen… 😊

Maar ik blijf dus voorlopig nog even ‘geduldig’ ter plaatse trappelen. Er staat al een hele lijst liedjes klaar waarmee ik aan de slag wil gaan. En ik kijk er zo naar uit om jullie allemaal terug te zien en voor jullie de ziel uit mijn lijf te zingen.

Ik mis het echt…