In de schaduw van Napoleon... over vreemdgaan voor publiek.

2 jaar geleden stond ik in de bar, na een geslaagde editie van het maartconcert, een glaasje te drinken. Toen bleek dat er van de suite ‘In the shadow of Napoleon’ een complete, uitgeschreven musical bestond wist ik onze dirigent te overtuigen: “Komaan Aaron, dat moeten we gewoon doen”. Niet zo heel veel later volgde een eerste bijeenkomst over het hoe, het wanneer en het wat. Er kwam een bijeenkomst met de componist in Leuven, een afspraak met de schrijver in Aalbeke en heel wat telefoontjes en mailtjes naar Jan en alleman, om in juni 2018 te resulteren in 2 auditiedagen. De start van de zoektocht naar acteurs om de cast te bemannen. Ettelijke repetities, tal van vergaderingen en, toegegeven, het nodige bloed, zweet en tranen later kan ik de uitvoering van de musical ‘In de schaduw van Napoleon’ bekronen als één van de meest unieke ervaringen in mijn leven. En dat dankzij zoveel inzet, motivatie, uren, enthousiasme en liefde voor het vak van velen. Ik keek mijn ogen uit, toen ik op 28 juni voor het eerst de opgebouwde scene mocht aanschouwen op het terrein van Vandecasteele Houtimport. Een podium van een slordige 20 meter breed met een hoogte waar ik niet eens durfde naar vragen.

Voor wie het zou gemist hebben, ik speelde de rol van Mathilde. Zij was de verloofde van Marchand, lakei van de keizer. Dat ik al te oud bleek te zijn voor de jonge versie van Mathilde was even slikken, maar uiteindelijk kon ik me wel vinden in de oudere versie, met al wat meer maturiteit en levenswijsheid. Het leven van Mathilde bleek geen sinecure. Ik slingerde van de ene emotie in de andere. Van twijfel over kwaadheid naar verdriet over melancholie in liefde en uitbundigheid. Toen de meisjes (lees: mijn 2 dochtertjes Marie en Ella) tijdens het bekijken van de opname vroegen: “Mama, waarom ween jij nu voor alsof” kon ik het nog steeds niet goed in 1 zin omschrijven. Gelukkig koos de schrijver en tevens regisseur voor een happy end. Daarbij kwam de breedte van de scene goed van pas, kon ik stevige aanloop nemen EN een hoge sprong maken om Marchand (mijn tegenspeler) te behoeden van een lumbago. Bedankt S., dat je nooit openlijk toegegeven hebt dat ik best een zwaar pakketje was om in het rond te draaien. Om nog maar te zwijgen van de apotheose van die scène, de befaamde kus. De reactie van de dochters tijdens het zien van de beelden was geweldig. 2 meisjes met opengesperde ogen draaiden zich bliksemsnel om met de woorden: “Mama, wat doe jij daar nu?”. Dan maar eventjes uitleggen dat dat er soms bij hoort in het theater.

De uitvoeringen van de musical waren een taart van 10 verdiepingen met 20 luxekersen. Het was genoeg voor een zwart gat waar ruimte-experten nog jaren onderzoek zullen naar doen. Het heeft een artistieke honger veroorzaakt bij mij die het hongergevoel van de gemiddelde expeditie Robinson-kandidaat in het niets doet verdwijnen.

Aan al wie het horen wil, geen zorgen, ik wacht geen 20 jaar om met een nieuw voorstel op de proppen te komen!