Een doodgewoon avondje???

Een jaar geleden ging ik kijken naar de toneelvoorstelling ‘Een erfenis met een staartje’ van toneelgroep ‘De Planktrekkers’. Bij elke voorstelling of elk optreden dat ik meepik, of het nu toneel of muziek is, beginnen er bij mij diep vanbinnen kriebels te ontstaan. Mijn man is de beste getuige van het feit dat ik nogal vaak na een optreden zeg “Oh, ik zou dat ook zo graag willen doen”. Dit keer was het niet anders. Het grote verschil was echter dat ik die opmerking deze keer niet enkel maakte tegen Wannes, maar ook tegen één van de spelers. Wat ik die avond in een zotte en enthousiaste bui terloops zei begon al snel een eigen leven te leiden. Enkele weken later werd ik op een Napoleon-repetitie aangesproken door de voorzitter van de Planktrekkers. “Machtig dat je wil meedoen, he! We hebben een schone rol voor je!”. Niet goed wetende waar ik aan begon, dacht ik: “We zien wel…”. Wie mij kent weet dat ik nogal vaak een stevig gevulde agenda heb. Ik zou dit project er ook nog wel bij kunnen ‘foefelen’. Toen ik het repetitieschema onder ogen kreeg, ontstond er echter toch een kleine paniekaanval. Zou me dit allemaal wel lukken? De twijfel schoot een beetje omhoog… Na een kleine reorganisatie van de agenda kon ik me toch vastbijten in dit nieuwe avontuur. Met een klein hartje wel… Een groep acteurs waarvan ik er heel wat nog niet kende en ook vooral iets waar ik me nog nooit aan gewaagd had: ‘Acteren in een komedie’.

Het heeft wat tijd gevraagd om uit mijn comfortzone te komen. Mijn extraverte persoonlijkheid ten spijt had ik het af en toe wat moeilijk om los te komen en 'de komische noot' te vinden… Maar als er iets is wat me ongelofelijk geholpen heeft, dan is het de warmte en openheid van mijn tegenspelers, de regisseur en de regie-assistenten! Prachtige mensen, stuk voor stuk!  

Xavier omschrijft het heel mooi op de website van de Planktrekkers, www.deplanktrekkers.be:

“Anderzijds is er de groepsgeest, de kameraadschap, “het er voor gaan”, de trots bij de tekst kennis, de opluchting bij een goede vertoning en de lovende reacties van het publiek. Ook de steun en toeverlaat van de mensen achter de scene die vrijblijvend veel avonden opofferen ter ere van “het toneel”.”

Daarom ben ik zo dankbaar…

• voor de vele plezante repetities
• voor de acteertips
• voor het verdragen van mijn vele ‘slappe lach-buien’
• voor het geduld
• voor de warme knuffels na elke geslaagde voorstelling
• voor de vriendschap
• …

En nu?

Nu gaat mijn tekstboek (of wat er nog van overblijft) in het archief, mijn Planktrekkersblouse hangt aan een kapstok in de kast en de mooiste foto’s gaan aan mijn ‘Klikkie’muur.

Dit was een onvergetelijk avontuur dat mijn leven een nieuwe twist gegeven heeft. Onbeschrijfelijk hoe hard ik er van genoten heb. Onbeschrijfelijk welke ‘flow’ ik opnieuw kon ervaren op het podium. Want dat podium, dat is waar ik thuiskom. Of het nu om acteren, zingen of dansen gaat… Hier voel me ik me fantastisch! Van zenuwen was er amper sprake. Maar goesting? Die was er volle bak!

Bedankt Planktrekkers… voor wie jullie zijn en wat we samen verwezenlijkten! Ik sta al te trappelen om aan het volgende te beginnen. Al moet ik eerst nog even dat zwarte gat zien te omzeilen.