Naar het ziekenhuis

Daar zat ik dan, te wachten in de wachtzaal van de kinder-recovery. Voor een kleine behandeling aan Ella's tandjes. Maar toch klopte mijn hart aan 200 slagen per minuut. Zo'n ziekenhuis is een geoliede machine vol prachtpersoneel. Oneindig veel dankbaarheid en bewondering voor hen. Maar aankomen in het ziekenhuis als mama met je kindje is als rondlopen in een labyrint. Je weet niet waar in of uit en wordt opgejaagd door een soort claustrofobisch 'ikmoethierzosnelmogelijkuit'-gevoel.

Ik werd meegenomen naar het operatiekwartier waar ze Ella zouden behandelen. Er lag een schort voor me klaar, maar dat had ik niet door dus begon ik Ella er in te steken. "Nee, mevrouw, die schort is voor jou". Toen ze uiteindelijk aan de operatietafel op mijn schoot zat om onder narcose te brengen zei ik letterlijk "Ja, maar ik moet toch opletten dat ik zelf niet in slaap val?". Tijdens het wachten kon ik het niet laten en at ik een mars EN een twix (sorry Wannes, het was sterker dan mezelf). Toen ze Ella's naam afriepen moest één van de andere ouders even meegaan, want ik was mijn kluts kwijt en vond even de deur van het operatiekwartier niet terug.

Eénmaal op recovery kwam Ella heel onrustig wakker. Ze leek een beetje bang te zijn om wakker te worden en ik wist niet goed wat te doen. Maar toen haalde ik ze uit haar bedje en legde ze tegen me aan. Ze werd meteen rustig. Zo zat ik daar ruim 20 minuten, met niets anders te doen dan haar tegen me aan te laten rusten. Onze meisjes worden zo snel groot. Ik ben intens dankbaar voor de momenten waarin we samen stilvallen en teruggaan naar de eerste baby-momentjes, toen er niks belangrijkers was dan dicht bij elkaar zijn...

#ellabella #mommysgotamission #lovehertopieces #momblogger #mytinymoments #momlife #leefjemooisteleven