Wat wil ik nu echt?

Die vraag lijkt me te achtervolgen sinds januari 2019. Toen kwam er abrupt een einde aan mijn vruchteloze pogingen om mezelf staande te houden. De dokter dwong me om te vertragen of zelf stil te staan. Want ik kon niet meer… en de vraag ‘Wat wil ik nu echt?’, daar kon ik al helemaal geen antwoord op vinden. Ik had het gevoel dat ik al een heel eind een leven leidde dat niet helemaal het mijne was. Ik deed een job waarin ik blijkbaar goed was, maar hij wrong langs alle kanten. Ik was een jonge vrouw van amper 30 jaar, maar was doodmoe en elke avond versleten. Ik vond steeds minder en minder plezier in zingen, iets wat ik altijd al zo graag gedaan had. Je kan wel besluiten dat ik volledig mezelf was kwijtgeraakt. Maar hoe begin je dan opnieuw aan de zoektocht naar jezelf?

Ik vergelijk momenteel mijn zoektocht met het maken van een puzzel. Beetje cliché misschien, maar zo voelt het bij mij echt. Mijn puzzel was stevig dooreengeschud, dus had het weinig zijn om er aan verder te werken. Ik moest hem gewoon helemaal opnieuw maken.

Ik begon met de randjes. Die randjes zie ik als het kader van mijn leven, mijn fundering, mijn basis. Want daar begint het allemaal mee. Zonder stevige fundering kan je geen huis bouwen. Maar hoe bouw je nu het kader van je (levens)puzzel weer op? Eigenlijk is het zeer simpel en vaak te zoeken in heel erg praktische tips. Een glas water drinken bij het opstaan, elke dag even frisse ochtendlucht opsnuiven, het verschil uitvogelen tussen jouw energiegevers en energievreters, dansen, …

Toen mijn randjes opnieuw vorm hadden gekregen kon ik beginnen aan het leggen van de puzzel. Wat ik meestal doe bij het maken van een puzzel is stukjes zoeken die bij elkaar horen en die per deeltje maken. Het maken van die groepjes staat in mijn metafoor voor het blootleggen van bepaalde aspecten van jezelf, stukjes van jezelf beter leren kennen en die kenmerken ook op een positieve manier leren ‘gebruiken’ of ‘transformeren’. En dat zijn niet altijd mooie deeltjes. Zo merkte ik bij mezelf dat er best een groot deeltje van mijn puzzel uit belemmerende overtuigingen bestaat, waar ik tot op vandaag nog steeds aan werk.

Als laatste leg je de resterende puzzelstukjes en vul je de gaatjes op. Een deeltje van de (levens)puzzel dat volgens mij (en vele anderen) eigenlijk nooit af is. Je kan jezelf altijd verder blijven ontwikkelen. Je puzzel veranderd constant. 

Steeds beter begin ik te ‘weten’ wat ik echt wil. Dat zijn eigenlijk twee dingen. Enerzijds wil ik zingen en steeds meer op het podium staan. Ik wil ontspannen en helen door te zingen en ik wil mensen dit ook laten ervaren op door relaxatiesessies, coaching en workshops. Anderzijds wil ik ook heel graag mensen helpen met het heropbouwen van het kader van hun puzzel. Ik vind het fantastisch om mensen te helpen met zeer praktische tips, oefeningen en inzichten. Zalig om een luisterend oor te kunnen bieden.

Ja, daar ligt mijn flow, zonder enige twijfel… I love it!